Jeszcze podczas prac nad rozporządzeniem w Komisji Europejskiej stwierdzono, że dokumenty stosowane do stwierdzaniia dziedziczenia, używane w poszczególnych krajach UE, są pozyskiwane w różnych procedurach i zawierają bardzo różne informacje: bardzo szczegółowe, tj. inwentarz spadku, bądź – jak w Polsce – tylko minimalne o danych osobowych spadkobierców i spadkodawców. Wystawiony w Polsce dokument zawiera więc mniej danych, niż wymagają obecnie procedury do prowadzenia sprawy spadkowej w innych krajach. W związku z tym rozporządzenie przewiduje wspólne rozwiązanie – Europejskie Poświadczenie Spadkowe – zbliżone do najbardziej szczegółowych procedur stosowanych w krajach UE, do wzorca francusko-hiszpańskiego. W kdym kraju UE będzie można uzyskać europejskie poświadczenie dziedziczenia według tej samej procedury, więc dokument będzie równie wiarygodny i będzie zawierał te same informacje.

 

Wprawdzie krajowe dokumenty poświadczające dziedziczenie (np. postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku) będą skuteczne w całej UE bez potrzeby legalizowania ich, jednak na potrzeby określonych czynności, np. wpisu do niemieckiej księgi wieczystej lub francuskiego rejestru nieruchomości, mogą zawierać za mało informacji. Wtedy można przeprowadzić procedurę europejskiego poświadczenia dziedziczenia w Polsce, mimo że spadkobierca ma już dokument krajowy wydany w sprawie tego samego spadku. Dokument europejski będzie zawierał więcej informacji niż polski. W Polsce wystawi go sąd lub notariusz.

 

 

Źródło: www.prawo.gazetaprawna.pl